We leven in een tijd waarin ons oog getraind is op snelheid. Met één beweging van de vinger schuiven honderden beelden voorbij.
Even kijken, een seconde aandacht, en alweer door naar het volgende.
Hoe anders is het kijken naar een geschilderd portret.
Dat vraagt iets van ons wat we bijna verleerd zijn: tijd nemen.
Stilstaan.
Oog in oog gaan met een schilderij dat niet in één oogopslag alles weggeeft.
Naast blogverhalen schrijf ik ook twee tot vier nieuwsbrieven per jaar. Meld je aan als je geïnteresseerd bent.
Een portret heeft lagen, nuances, penseelstreken en subtiele kleuren. Het kost tijd om dat in je op te nemen.
'De tijd nemen' begint al bij de schilder.
Het maken van een portret is geen haastklus.
Het is een proces van zoeken, schaven, weer wegschilderen en opnieuw beginnen.
De juiste toon, de subtiele overgang van licht naar schaduw, het moment dat een kleur nét dat beetje meer zeggingskracht krijgt.
Elke streek is een overweging, elke verandering een poging dichter bij de essentie van de geportretteerde te komen.
Een geschilderd portret is daarmee geen snapshot, maar eerder een vorm van poëzie.
Poëzie openbaart zich niet in één keer; je leest, herleest, laat de woorden bezinken. Zo ook met een portret: hoe langer je kijkt, hoe meer je ontdekt.
In een wereld van snelle beelden voelt een geschilderd portret bijna tegennatuurlijk en hopeloos ouderwets.
Maar misschien is dat precies ook de kracht van het geschilderde portret.
Het biedt een tegenwicht tegen het vluchtige.
Het nodigt uit om te vertragen, om werkelijk in contact te komen met een ander — of beter gezegd, met het beeld dat in uren, dagen en weken van geconcentreerd werken tot stand is gekomen.
Een portret is geen snelle date, het is een relatie.
Een ontmoeting die groeit, waarin je telkens iets nieuws ontdekt. Waar de schilder tijd heeft genomen om te kijken, te voelen en te begrijpen, word jij als toeschouwer uitgenodigd hetzelfde te doen.
En misschien is dat wel de grootste luxe: de tijd nemen om écht te kijken.
